Yalnızlık

Çok edebiyat yapılır yalnızlık üzerine, ağzı olan konuşur. Herkes postmodern olmuştur. Dün mahallede deli diye dalga geçilen çocuklar unutulmuş, herkes deli ve anormal olmuştur. Yalnızlık da bu hale geldi işte. Herkes yalnız oldu. "Yalnızlığın bilincinde olan insan olgundur" dendi ya da "yalnızlık büyütür". Yalnızlık sözleri ya ergenlik ya da güçsüzlük belirtisine dönüştü.

Ama neydi yalnızlık? Bir insanın ruhunun yalnızlığı var. Kendisi gibisini bulamama, dışlanmaksızın ötekileşme, yabancı hissetme var. Böylesinin çözümü yok. Ama alışabiliyor insan. Belki  bu "olgunluk, gerçeklik" vs diye edebiyat parçaladıkları şeydir. Ama somut bir yalnızlık da oluyor insanın hayatında.

Hayatının en genç çağları mesela, imkanlar olarak olmasa da kafan konusunda şımartılmışsın. Her işi başaracağın söylenmiş sana, her olayı çözeceğin. Kendi dünyanda kralsın. Küçücük bir yerde saygı duyulan kişisin. Sonra bir anda yeni bir ortama giriyorsun, ortamdaki herkes kendi dünyasının kralı. Üstelik senden daha kolay benimsemişler bunu.

İnsanlarla aranda sonsuz bir ayrım hissettiğin oldu mu hiç? Bu üstün olduğun yönündeyse kendini kandırıyor olabilirsin, ya da gerçekten üstün olabilirsin. Ama sonuçta kendini de kandırsan senin canını kimse yakamaz.

Ama ya ötesi? Bulunduğun ortamda görünmez gibi hareket ettiğin oldu mu hiç? Öyle bir duygudur ki insanlar senden nefret etsin istersin. Her gün bir kavga çıksın herkes düşman olsun daha iyi diye düşünürsün. Sıfır olmaktan daha iyi değil mi her şey? Zarar vermek etkisiz olmaktan, nefret edilen olmak önemsiz olmaktan daha iyi gibi gelir. Kendini kandırıp başaramazsın en nihayetinde.

Hiç koridorlarda,sokaklarda muhabbet edebileceğin bir kişi için dolandın durdun mu? On dakikalık bir muhabbete ya da sadece bir selamlaşmaya dilenci oldun mu hiç?

Ya sevda, peki ondan mahrum kaldın mı? Hiç karşılığını göremeyeceğini düşündüğünden bir daha sevemediğin oldu mu?

Yalnızlık büyütür ve çürütür derler. Bu da bir yanılsamadır. Bunu da yalnızlığı bilmeyenler söylüyor. Yalnızlık çürütebilir ama yalnızlık büyütmez! Seni hayattan izole eder, yalnızlıkla kendinden başkasını öğrenemezsin ve yalnızlıkla öğrendiğin bir seni sevemezsin.

Eğer size değer veren birilerini tanıyorsanız; arkadaşlarınız,sevgiliniz, aileniz vesaire; bırakın yalnızlık edebiyatı yapmayı; havalı görünmek için tekbaşına da yürümeyin. Yalnızlık büyütmez, çürütür. Ve sizi yalnızlıktan kim kurtarıyorsa onlara değer vermeyi ihmal etmeyin derim.